My unbelievably PAINFUL strategy

دلم می خواد می تونستم یک کم از زندگیم لذت ببرم ولی نمی دونم چرا همیشه یه جورایی خودم مانع می شم ... انگار از احساس خوب داشتن می ترسم ... همیشه تا خوشحال می شم یه احساسی ظاهر می شه که می زنه توی ذوقم و بد جوری حالم رو می گیره !...می دونم این احساس رو خودم پرورش داده ام ... همه ی احساسات در من بصورت بالقوه وجود دارن و من هر کدوم رو بخوام پرورش می دم ... به این نتیجه هم رسیدم که این فقط یه بهانه است که آدم فکر کنه شرایط محیطی اون رو به این وضعیت در آورده ... می دونم این چیزیه که خودم هم هنوز کاملا باور ندارم و گاهی فکر می کنم که اطرافم خیلی روم تاثیر می ذاره ولی نباید اینطور باشه .. این به خود آدم بستگی داره که تا چه حد در تربیت کردن خودش موفق بوده باشه ... نمونه های زیادی هم در تاریخ هست از کسانی که با وجود شرایط محیطی نامطلوبی که درش قرار داشته اند به جاهای خیلی خوبی رسیدن ... حتی شرایط سخت یه جورایی به آدم کمک می کنه که خودش رو بهتر تربیت کنه ... اراده و اعتماد به نفس میاره

...
آره داشتم راجع به اون احساسه می گفتم .. همیشه وقتی خوشحال می شم ناخودآگاه وضعیتی توی ذهنم مجسم می شه که عامل خوشحالیم از زندگیم محو شده و دیگه نیست !... فکر کنم برای پیشگیری از غافلگیر شدن این احساس رو در درونم پرورش دادم ...برای اون منظور تا حالا خوب جواب داده ولی عوارض وخیمی داشته ... خیلی دردآوره...نمی دونم شاید راه های کم دردتر هم باشن ولی من هنوز کشفشون نکردم ... پس مجبورم تا وقتی یه راه بهتر پیدا نکرده ام با همین دردناکه بسازم